I AM STILL HERE

Feesboek 

Pseudoniem wordt afgestraft. In Amerika online krijg ik een bericht: 'U bent niet wie U bent want U zit op een andere lokatie'. Feesboek houdt U in de gaten. Wil je in het buitenland betalen moet je ook vaak bevestigen dat je bent wie je bent - veiligheidsding, dus ja, 'confirm' ik natuurlijk. Maar nee, er volgt meer: ik krijg een screen met allemaal 3-5 frames van facebook vrienden foto's waarin ik multiple choice tot 3 mogelijkheden moet aankruisen welke naam er bij hoort. De test omvat 20 vrienden. Nou had ik op dat moment meer dan 4000 facebookvrienden, dus dat laat je even goed wat in verwarring naar die foto's kijken. Ik slaag glansrijk. En dacht nou is het voorbij. Nee hoor, ik mag een nieuw wachtwoord instellen. Vooruit, nog een wachtwoord erbij moet kunnen. Je gebruikt voor je het weet die dingen ook door elkaar en ze worden steeds ingewikkelder qua lengte en met leestekens en hoofd en kleine letters. Met mijn geheugen is niks mis, hoewel het wel voorkomt dat ik de zaken verhaspel en niet meer weet welk wachtwoord ik voor welke bank, site, of mailbox heb ingesteld. Linkedin, facebook, banken, bibliotheek, bouwmarkten, anwb, miles, mailaccounts, site accounts, blogs, van alles heb ik er ook gemiddeld 3, zodat je vooruit kunt. Mijn nieuwe wachtwoord doet het wel, maar nee, ik kan niet verder, Facebook wil graag dat ik me identificeer. Ik probeer het eerst eens met mijn nieuwe medewerkerspas van ArtEZ, maar dat is niet genoeg. Ze vragen expliciet paspoort of rijbewijs. Dat gaat me te ver. Voor een sociaal medium mij identificeren is me echt een brug te ver. Bovendien wil ik mijn pseudoniem behouden, en eens geidentificeerd dan kun je niet meer met pseudoniem te boek komen te staan. 'Plaatsmaken' (van de grote grafiek drukplaats) overkwam hetzelfde. Ze heten nu Truus Frees - zij zijn maar overnieuw begonnen. Doe ik ook, Walkingfaces staat er weer, maar ontbeert nog zijn oude archief en contacten.

WalkingFaces

Ik had nog een reserve walkingfaces maar alle contacten en berichten, resencies, filmpjes, floep weg.
Het was net een soort van favoriete kunstsite met veel inspiratie geworden. Voor mij een soort vervanging van de tv want die voer ik allang niet meer.

Blog

Bloggen dacht ik toen. Sinds maart weer in de lucht met onregelmatig stukjes over kunst, theater, exposities, projecten en mensen: 'sjoerd schwibettus over lijfelijke poȅzie in de ruimte.' Google + en Twitter ook al aangesloten, Pinterest idem.  Een 2e blog over het lopende Masker onderzoek gaat in de zomer in de lucht. Van het onderzoek willen we nog even niks naar buiten brengen voordat de werkconferentie en publicatie helder is. WalkingFaces.nl staat  al heel lang op site en op de site en Youtube kanaal Walkingfacesnl vind je vanaf 1977 mime theater, performances, jeugdvoorstellingen, exposities en meer. Samen met Serena Kloet is de site sowieso een kunstwerk op zich: van de performances WalkingFaces in Arnhem en omstreken is er van elke productie een webkunstwerk gemaakt.
Hierboven overzichtje van facebook verkeer 2012

Webkunst

TalkingManTalkingWoman heeft wel 8 met elkaar communicerende screens en 'Wandelende Woorden' in Poȅziefestival 2010 heeft een zeer byzondere weergave. We kijken daar door de 'jacobsladder'  heen en de tekst wordt op het scherm geschreven. Poȅzietekst, vorm en dynamiek, beeld, geluid, ontwerpen, notatiegegevens - steeds vanuit de eigenheid van de theaterperformance naar een geheel eigen autonoom webkunstwerk gewerkt. Het staat op zichzelf. Zo is de dialoog met teksten van Anouk Saleming in Walkingtalking (art-crumbles Nijmegen) een dialoog in zichzelf typende woorden in het beeld op het ritme van de muziek van Tis Marang. Het medium Web is natuurlijk ook volstrekt anders dan theater en wie zit er te wachten op registratie. Het vluchtige theater houdt niet over voor later. Alle U matic banden, VHS, super 8 en 16 mm film, van het hele archief heb ik bijna alles nu digitaal. Digitaal is in bits and pieces. Al wat je deelt wordt tot zwerfwoordjes, 'wanderworter', digitale bits and pieces. (Bij de links kom je op schermopnamen terecht, de betere geluid-beeld kun je op de site bekijken)

Verlies

Van 2009 herinner ik me zeer sterk het verlies van mijn mobiel. De opluchting ook daarna. Ik word wat verlegen aan de telefoon en houd niet van de continue (dreigende) inbreuk. Een agenda voer ik nooit en heb er nooit 1 op na gehouden. Afspraken zitten heel makkelijk in mijn hoofd, evenals al die wachtwoorden en telefoonnummers. Er gaat wel eens iets mis maar dan is het wel iets wat ik ook wilde vergeten en niet belangrijk was. Met mensen delen en in verbinding staan is geweldig, de nieuwe media zijn voor mij. Theater streamen en theater thuis en conceptueel theater? Niets haalt het natuurlijk bij een echt menselijk contact. De dreigende bubble - cocon van eenzaamheid, die de digitalisering ook met zich meebrengt is niet te onderschatten.

Noot:

De 'jacobsladder' is een speciaal verschijnsel. Dit ontstaat als het zonlicht als een schijnwerper achter de wolken zichtbaar wordt. Het begrip is vernoemd naar de Bijbelse Jacob. Uit Genesis XXVIII: 12 - Jacob droomde: een ladder was gesteld op de aarde, welker opperste aan de hemel reikte en ziet, de engelen Gods klommen daarbij op en neder.
Hier een kleine afbeelding van het effect. Ook een afbeelding van een zgn. high voltage arc: de tijds opname is gemaakt van een stroom vonken tussen 2 omhoogstaande draden.

Een goed boek triggert...

een goed boek

Het begint bij een goed boek. Een wereld waarin je je kunt verplaatsen, een verhaal dat je grijpt en je meeneemt. Boeken boeien, ze vormen een schat aan verhalen en woorden. Het is een wereld die je kunt bezitten, en op een plankje kunt bewaren en er langslopend van kunt genieten.

Waarom deze verzameling? Het zijn duidelijk hebbedingen. We waren in Colorado en we zochten daar een lokale boekwinkel. De aan te schieten bewoners en werkers weten het niet, maar uiteindelijk vonden we de boekwinkel. Stripboeken zijn favoriet, dat wil zeggen de meer literaire, of uitzonderlijk specifieke. Van Gaiman bekende uitgaven als 'The Sandman' lang in huis. Er was niet veel, maar toch een aardige handvol gevonden.

de gedachte die blijft hangen

Boeken bewaar je. ze krijgen een plek in je boekenkast. Langs de boekenkast lopend of in gedachten verzonken hoor ik als het ware hun verhaal. Je raakt ze even aan, haalt een boekwerkje schijnbaar gedachtenloos even los van de anderen, legt het weer terug. Dan een andere, dezelfde handeling. Je blijft even plakken en het brengt je gedachten naar het verhaal en de lading, een bepaald fragment dat je heeft geboeid en best nog een keer wilt lezen of nagaan. In ieder geval wilt bewaren om zo treuzelend en niet precies wetend wat je zoekt, een inspiratie, een idee mee te nemen naar waar je mee bezig was.
Een boekwinkel binnenlopen is een feest. vooral als je al die werkjes die je al lang wilde hebben kunt aanschaffen. Soms het hele maandinkomen in 1 keer weg. Een bibliotheek is een must. We hadden bedacht dat het gratis pasje voor studerende dochter ons heel goed kon dienen. We hadden een systeem bedacht die het mogelijk maakte om 16 boeken te lenen per keer. Wat een rijkdom. Door de veelheid en gewoonte bleken er steeds meer boeken niet op tijd terug te keren. De steeds hoger wordende boeten wogen niet altijd op tegen de leeshonger. Ook het gratis pasje was natuurlijk onzin, het zat meer in de gedachte dat je zoveel gratis voor jou kon hebben. Nog steeds dus last van verzamelwoede maar nu voor de hele speciale werkjes. Van een collega vriend kreeg ik door zijn verhuizing 2-3m3 boeken. ze liggen mooi in dozen opgestapeld - ik ga er de zomer een kunstinstallatie buiten van bouwen. Alles al eerst doorgenomen natuurlijk zodat ik er zeker van ben dat ik ze in ieder geval allemaal gelezen heb. Mijn aardige buurman voorziet me van tijd tot tijd van ebooks fantasy lectuur series. Ik ben vast bang dat ik te kort kom.

Trigger 

'Trigger warning' - nieuwste korte verhalen boek van Neil Gaiman. Hij staat uitvoerig stil bij de titel. 'Trigger warning is a phrase at the beginning of various posts, articles, or blogs. Its purpose is to warn weak minded people who are easily offended that they might find what is being posted offensive and or causing them to overreact.' Prachtig boek, veel zeer fijne korte verhalen met een Gaiman eigene poȅtische donkere kant wereld. Het is ook nog door de 1e editie gesigneerd exemplaar.

Sculptor 

Ja, als mijn held Neil Gaiman zegt dat het 'best graphic novel I've read in years' is dan ben je al verkocht. De tekeningen wat teveel in het zelfde ritme. Maar tegelijk wel heel mooi uitgevoerd in blauw zwart. Het gegeven is kunstzinnig: de existentiele drijfveer van een kunstenaar die zijn ziel verkoopt om te kunnen beeldhouwen. Heel goed werk en heel veel inspiratie voor een theatervoorstelling.

vouwYoda

Ik ben een Yoda fan.
'Origami Yoda' boekje is een uniek boekje. Een beetje vergelijkbaar met 'Het leven van een loser' serie. (Diary of a Wimpy Kid is de oorspronkelijke titel). Vanuit deze serie maakte ik eerder in 2013 met studenten een theater voorstelling voor de laatste klassen basisschool Parcival jan.2013. Ook 'Origami Yoda' scoort hiervoor hoog: er zijn tekeningen door het verhaal heen die veel meedragen en verwijzingen naar
Yoda en 'the force' zijn sterk, het is in een soort beleving van vroeg puberleeftijd geschreven: het erbij horen, jongens en meisjes. De dagboekachtige verhaaltjes zijn echt leuk. De hoofdfiguur is feitelijk de origami yoda als mislukte vingerpop van 1 van de losers.

Papier vouwen, object/poptheater,  droombeelden als Yoda en 'the force', en tekeningen en dagboekframenten als ingang voor een theater voorstelling waarin de aantrekkingskracht tussen jongens en meisjes centraal staat. Zo is feitelijk ook 'Het leven van een loser ontstaan': vanuit het boek als inspiratie werden eigen situaties op school, thuis en de vriendschap gemaakt en er werden papierkartonnen afbeeldingen gecreȅerd tijdens de voorstelling als sjabloon achtige figuren die verwijzen naar de gespeelde personages.

De strip  - of liever Graphic Novel, geeft als ingang veel mee.  Beweging-fysiek theater, vergroting, beeldende vormen, ze stijgen uit boven alleen een verhaal als leiddraad en geven een meer poȅtische werkelijkheid weer. Ook voor compositie voor beeld en dynamiek krijg je algauw materiaal  en ingang mee om verder mee te werken: vorm en inhoud komen zo vanuit verschillende perspectieven mooi samen.

In januari 2015 speelde 'Paars Zand - het meisje dat verdwaalt in haar tekening' voor basisschool Jan Ligthart Arnhem en in Rozet bibliotheek, kunstbedrijf.
Ook deze theatervoorstelling vertrok vanuit een boek: 'Julia's reis'. Ook hier werden eigen teksten en beeldende vormen en stripachtige personages ingezet. het leitmotief om vanuit een tekening alles tot leven te roepen en in gang te zetten werd telkens vanuit een ander perspectief tot leven geroepen.
'Waar ik ben, is thuis' is gemaakt nav. De voorstelling is geinspireerd door het boek van Evelien Pullens: 'waar ik woon is het thuis", Joke van Leeuwen: 'Kweenie' en Sjoerd Kuyper - 'Robin & God.
WAAR IK BEN IS THUIS - kindervoorstelling, gespeeld op Parcival school jan.2012.

De raaf - 

Lou Reed schreef een dankwoord aan Robert Wilson, de regisseur van het originele stuk, De Raaf is een bewerking van Poe teksten-gedicht en vertaald door Thé Lau/ 'Poe was de eerste' zegt Lou in de inleiding, 'de gave om er zo'n kort lijntje naar de planeet van de angst op na te houden.... en in fictie en poezie te vertalen'. En met Lorenzo Mattotti's tekeningen werd het 'een huwelijk van woord en beeld.' Ik heb het hierbij opgenomen omdat al die mensen mijn helden zijn. Maar het boek was hier al, op een speciale plank.  Het boek en het gedicht hier opgenomen deed me weer denken aan 'Paars Zand, het meisje dat verdwaalt in haar tekening'. Daar speelde ook een raaf in mee.

"De raaf zat link naar mij te loeren, zonder 1 veer te verroeren,
In mezelf zat ik te morren en mijn blik viel somber neer
'Andere vrienden zijn gevlogen, in stilte zijn zij weggetogen, met hen
mijn hoop van weleer
Zoals jij voor morgen weg zal vliegen' -
Maar de vogel sprak: 'Nooit, Meer.' "

verdwalen in je dromen

talisman

Hierboven 'Bootje van Verlangen', een grote golf van talisvrouwen en talismannen glijdt, ligt over de donkerbruine vloer. Wit porceleinen handgevormde figuurtjes met Delfts Blauw gekleurde afbeeldingen van herinneringen. De figuurtjes hou je zo vast in je hand en zijn allemaal - er zijn bijna 200 - uniek gevormd. Sommigen meer abstract, anderen meer met herkenbare ledematen of lichaamsvormen. Het is zoals je vroeger een mooie kei in je hand hield, een kei of bizondere steen die je vond en die je bewaarde in je zak en die je vertrouwen en houvast gaf als je je hand er om heen sloot. Jouw geheim ook een beetje. Vandaar talisman of talisvrouw benaming. Ze liggen in rijen van 3 en golven uit het als een papieren bootje gevouwen ijzeren grid. Het Bootje van Verlangen. Daarboven nog een aantal figuurtjes van porcelein als een wolk van dromen en verlangens. Dromen die tastbaar worden en uitkomen.

'leger'

Verschillende circels van keramieke legers doen denken aan de 1e keizer van China Qin Shi Huangdi(259 v.Chr.-210 v.Chr.). Hij is ons bekend door de Chinese Muur en door zijn opgegraven Terra Cotta Leger. Hij was geobsedeerd van de mogelijkheid tot eeuwig leven en stuurde vele schepen uit op zoek naar het land van onsterfelijkheid. Dromen en Verlangens. En ook naar de titel verwijzend: tussen hemel en aarde. De terra cotta figuurtjes staan boven en onder de sokkels en vormen een cirkel. Enkele zwartgekleurde figuurtjes zijn als het ware de dwarse of de zwarte schapen wellicht. Verderop staan ook terra cotta fantasie burchten met heuse wroetende mollen als in een onderaardse 'leger'. Sinds de zomer zijn Emmy en ik gediplomeerde mollenvangers dankzij Hotze Bonnema uit GroteGast. Hij leerde ons hoe te vangen en de gangen te onderscheiden. Als je heel veel lijnen en gangengewroet vlak aan de oppervlakte ziet die door elkaar heen krioelt, dan weet dat je daar niks te zoeken hebt, daar zijn een paar puber mollen bezig geweest.

laatste week

Het werk wordt zaterdagavond uitgeruimd. We hebben de laatste week alvast uitgeluid met een feestje vanwege zoon 36 jaar. We waren bij elkaar met vrienden die hem vanaf heel jong hebben meegemaakt. Er kwamen een aantal verhalen terug.

Sprekend paard: Riska was een 7 jr. oude volbloed merrie. Toen we in De Bilt woonden, zag ik kans om een eigen jongensdroom voor mijn zoon waar te maken en bouwde ik op de 3/4 ha land een mooie stal en kocht een heuse volbloed merrie om te gaan rijden in de Pan bossen. Wat een feest. 

Mijn zoon zong en humde. Het paard Riska ook. Nooit heb ik een paard horen zingen, maar echt onmiskenbaar humde en zong Riska mee, een soort van continue blazen tussen de lippen waardoor de lippen rollen en briesen. Dit duurde vaak met kleine tussenpozen de hele rit door de bossen. Alleen als zoon een Engels lied van de Beatles inzette was het even stil, zag je de oren heen en weer luisteren: Engels was Riska een brug te ver.

gebouw cultura

Wonderlijk groot en uitnodigend. Er is alles bij elkaar, maar wel zo ruimtelijk dat je je als bezoeker zeer welkom voelt. Dat kunnen ze toch heel goed in Ede. We hebben in t restaurant lekker zitten tafelen, en dan via tussendeur kun je door de lounge en de open tribune plek en schouwburg ingang en cafe naar bibliotheek en gallerie. Overal prachtige zitjes voor een goed gesprek.

In de open tribune plek zag ik vooraf een grote schare senioren zitten die een film aan het bekijken waren. De projector in filmhuis was defect zodat het zo werd opgelost. Ik kwam Roos Hummelinck tegen, oud student en al enkele jaren werkzaam voor het kunstcultuurlescentrum. Die zitten daar ruim met enkele zalen ook bij. Evenals de regionale Radio! Het kan niet op.

Sarah Walder maakte voor de opening 2 composities op cello. Deze waren vanuit de kunstwerken geinspireerd: het aardse maar ook het vluchtige verlangen dat je als een tekening in de ruimte probeert te vangen. Overal herhalende voetstappen die verder gaan en jij staat daar nog in het luchtledige. ze komen on line (Youtube.com/walkingfacesteevee) samen ook met de prachtige dichtregels van stadsdichter Arjan Keene. Hier nog eens zijn dichtregels:

vannacht heb ik een droom gehad.

Het was een droom uit een vergeten land,                       Vanaf een brede muur keek ik omlaag                       Een labyrinth dat in de grijze aarde                De grond bewoog. Alles schokte. Ik schrok,

een wereld die ik dacht nog te herkennen.                       in eindeloze lange loopgraafgangen.                         als in een hinderlaag te wachten lag               maar in mij school een diep verlangen

Ik hoorde iets dat leek op vreemde stemmen,                  Het leken sleuven, voren, slangenwanden,                op wat ik in geblutste aders zag                      om te zien wat uit die mollengangen kroop

het licht viel ergens tussen nacht en dag.                         die door een grote hand waren gegutst.

de andere helft houdt u nog even tegoed.

 Emmy aan het uitleggen voor haar 225x150 met de hand gelepelde print van gegutste linosnede 'dreams of zebra's and men'. De grafriek is als een groot aantal van haar werk te groot voor een pers. En dus 'lepelt' ze eigenhandig urenlang de print op de vloer. 'Hoelang doe je over 1 werk?' wordt er veelal gevraagd. Zeker 7 maanden, elke dag. 

Pracht in de Gracht - 1e ontwerp 'Stairway to Heaven'

'Stairway to Heaven' 

Eerste ontwerp van 1 op 50 omgezet in 1 op 5. Stairway to Heaven wordt vanaf mei geplaatst voor 3 maanden in de grachten rondom Zaltbommel: pracht in de gracht.

Als je goed kijkt zie je dat de kat Wuwey bij het ontwerp opgezet is (hij is 19jaar oud geworden en we willen hem nog wat bij ons houden). Wupak - onze nieuwe en zeer intelligente kat kijkt ernaar en verbaast zich. Soms vechten ze een robbertje. Meestal laten ze elkaar met rust (wuwey ruikt niet meer en beweegt niet meer).  Als je meer van Wupak wilt weten, dan zoek je op zijn naam - youtube of klik je op de link.

Hans Vernooij en Sjoerd Schwibettus  maakten samen voor het vorige Pracht in de Gracht kunstexpositie in de grachten van Zaltbommel 2 jaar geleden een huisje van gebruikte draagtassen met een zonnepaneel. Het huis had een bloem door het dak groeien. De zonnepaneel zorgde voor energie van compressor (autoband oppomp compressor) die met een zelf in elkaar gezette pneumatische arm en schakeling elke paar minuten de bloem letterlijk verlengde. we kregen er de 2e publieksprijs mee. Veel stemmen en mensen netwerken om dat gedaan te krijgen. zo zag het eerste ontwerp eruit met 1 op 50 van rietjes gemaakt: een soort gekruiste jacobsladder die reikt tot de hemel en waarop een klimmende mensfiguur komt (zie ontwerp). Daar ga ik me nu aan wijden. Eerst de drijvers toevoegen en de verzwaring: geen sinecure hoe een en ander in het water - de grachten van Zaltbommel moet kunnen blijven staan! De verankering ga ik proberen door via katrollen gewichten aan de drijvers de waterhoogte verschillen te laten reguleren. De drijvers worden verzwaard, evenals de onderste deel van de ladderlijnen omhoog zodat een en ander als een tuimelaar rechtop blijft.

Anna van Raaij

Uniek eigen signatuur van theatermaker Anna van Raaij: sterke regie en opzet van eigenzinnige performance-muziektheater met veel fysiek.

Prachtige drummer Bob Hogenelst, steady en weergaloos 'intunend' op het spel van de acteurs. Een aantal bekenden van de theaterfaculteit: Merel, Frederique, Marije, Casper. De andere spelers Milo en Noël doen zeker niet onder - het niveau van spel is prachtig gewogen in ensemble en afwisselend solo spel, ieder met eigen kracht en identiteit en overtuiging.

We betreden de zaal via kleedkamer en we staan achter in de zaal op een getrapte tribune. Het licht verandert tijdens de aanhoudende en aanzwellende roffel percussie van op ons gericht naar de volle vlakke vloer, waar 1 voor 1 de acteurs door een zwarte voorhang gordijn opkomen. Elk positioneert zich ten opzichte van het publiek en ten opzichte van de anderen.
Je krijgt een spiegel voorgehouden: wie kijkt naar wie. De verwachting voor wat gaat er gebeuren is groot en wordt gevoed door de verschuivende positionering en tableau en ensemble opstellingen.
Er wordt frontaal gespeeld naar het publiek.
Het is een abstracte en toch zeer concrete energieke voorstelling waarin de spot wordt gedreven met de eigen aanwezigheid en presence. De verschillende sequences stapelen zich en in dit vergroten en verschuiven schuilt een ongekende dynamiek en muzikaliteit door samenspel met de percussie.
Bob Hogeneist leidt maar laat zich ook leiden door het spel op de vloer in fysiek en tekst. Het is een continue dialoog in spel en muziek.
De teksten verraden ook grote inbreng van onder meer Frederique van Domburg, Merel Spikker en Casper Coenegracht. Dat is omdat ik deze (oud) studenten goed ken.

Het toneelbeeld zelf is niet geheel duidelijk. Aan de zijkanten staan rijen stoelen opgesteld naar het staande publiek. Wellicht onderstreept dit de spiegelbeeld van het publiek. We zijn immers allen humanoid. Het is een oproep, een pamflet voor delen en in het hier en nu elkaar te herkennen voor wie we zijn, voor wat we belichamen en de wens om door te dringen. Wellicht had op de rijen stoelen als ware we in een bioscoopzaal van het leven, een andere menigte (met popcorn)moeten binnenkomen en even moeten verblijven.

Soms zijn er kleine witjes, overgangen van sequence naar sequence die even wachten. Op enkele momenten is dit zo knap gebouwd en geschakeld dat het elkaar voedt. Sterk is bv. de overgang naar de spring actie en tekst van Casper. Ook de fysieke uitspatting van de man met zijn hand, die tenslotte tot ons aller vreugde een troost biedt aan zichzelf, en de dans show van Marije die telkens moed verzamelt om zich uiteindelijk toch front  en tot grote hoogten opgezweept door begeleidend en voedend drum spel, naar het publiek laat zien. Ook de verdwalende teksten van Frederique over de omgedraaide oren naar binnen toe om goed te luisteren en haar steeds heftiger wordende overtuiging over dat we zijn en deel moeten uitmaken van allen hier en nu, is sterk.
De in de knoop rakende Merel, schakelend tussen Engels en Nederlands is een parel.

De voorstelling heeft me zeer plezier gedaan. Het is een gedicht. Een zintuiglijk pamflet. Een ode aan de mens en aan waar hij of zij voor staat. Het is een herkennen en een spiegeling pur sang. De stapeling is een abstracte mengeling, een gedicht waarbij de stilte net zo nadrukkelijk werkt als de emotie en de percussie. Een stilte blijft over, als de percussiespeler terugkeert naar het begin en de roffel bij het verschijnen van de acteurs in feestkleding een einde inluidt.
Vooral de intentie, die steeds in fysiek en presence wordt getekend is de drager (protagonist) van de performance.
Dit abstracte begrip krijgt dankzij de belichaming door de acteurs veel persoonlijke lading en impact.
Het spel van aanwezigheid. De maskers die we niet of wel dragen spreekt zeer tot de verbeelding.

Tussen Hemel en Aarde - Emmy Chau

'Tussen Hemel en Aarde'  Emmy Chau                                               Cultura Gallerie Ede -
                            keramiekinstallaties, grote grafiek en nieuwe etsen.
                        Overzichts-expositie nog t.m. 14 maart - alle dagen open

             

Vail Colorado - vergezicht woensdag 25 februari 2015, schaduw vanaf de skihellingen eind van de dag.

het lijkt wel een grafische afbeelding. De lage zon, het licht en de ongelooflijk wijdsheid vanaf de skihellingen Vail ski oord Colorado maken dat zo. Onze vrienden hebben daar vlakbij hun huis in de bergen en nodigden ons uit om daar weer gezamenlijk de hellingen te verkennen. Vanaf december 2014 bleef het maar warm en wilde de sneeuw niet vallen. Op onze aankomstdag viel de sneeuw voor het eerst in weken tijd. De sneeuw bleef vallen tot onze terugkeer: weekend 22-23 februari 4 en 5 inches en op onze laatste dagen een week later tot 9 inches sneeuwval. Onze lucky charm wellicht. Door de grote sneeuwval konden we de laatste dag China Bowl niet aandoen: geen hand voor ogen en door de grote poedersneeuwverstuivingen waren ook Capuchino en Expresso, RamsHorn ea hellingen (blauw) een groot ploegveld geworden. Je kon je ski's en je schoenen niet meer zien.
BackBowls zijn wel het meest uitgelezen

zuurstof flesje uit de baggage verwijderd bij het verlaten van U.S.A.

We dachten zo een aardig flesje voor terug mee te nemen: flesje zuurstof dat wordt gebruikt door ski gangers. De fles kan ontploffen in het ruim, dus niet echt slim van ons.
Je komt op grote hoogte echt lucht tekort bij aanvang door de ijle lucht en dus minder zuurstof dan je gewend bent. Hoe hoog zijn de toppen eigenlijk daar? De skilift brengt je tot zeg 3500meter hoog, je stijgt of daalt meer dan een kilometer! De 'Rockies' zijn voor mij het dak van de wereld: de hoogste top is mount Elbert op 4400mtr.
Meer dan 4800 km. vanaf New Mexico door de Verenigde Staten naar Canada en Alaska, vormt de Rocky Mountains de zgn. Continental Divide, de waterscheiding tussen de rivieren, die aan de ene kant (west) in Atlantische Oceaan en Noordelijke Ijszee en aan de andere kant (oost) in de Grote Oceaan uitmonden.
Eerst waren de 'Rockies het huis van de Apache, Arapaho, Bannock, Blackfoot, Cheyenne, Crow Nation, Flathead, Shoshone, Sioux, Ute, Anasazi, Kutenai, Sekani, Dunne-za, en anderen. Van de Indiaanse volkeren zijn in de Rockies  rotsgrotten van 5800jaar terug gevonden. Sinds de laatste grote IJstijd - rond 13.000 jaar geleden bewoonden Indianenstammen Colorado.

Blackfoot chief Clear Bull gefotografeerd
door Edward S. Curtis (1868-1952)

De laatste IJstijd - het 'Weichselien' eindigde zo een 13.000 jaren geleden.
De naam duidt op de Scandinavische vergletsjering en komt van de Poolse riviernaam de Wisla, (in het Duits Weichsel).

In de USA heet de laatste IJstijd 'Pinedale glaciation'. De gemiddelde jaartemperatuur was toen echt koud!
Minus 7 graden Celsius. Dit is 19,4 graden Fahrenheit. (F = C x 1,8 + 32).


Blackfoot Indianen heten in hun eigen taal 'Niitsitapi' oftewel 'original people'.
Ze waren de meest bloeddorstige indianenstam en worden in 'common English' The Blood  genoemd (Miko-Ew, 'stained with blood')

Pueblo architecture bij Mesa Verde Colorado

Pueblo volk, ook Anasazi genoemd (denigrerend in Navajo voor 'voorouders van vijanden') werden bekend door hun opmerkelijk aardewerk, vlechtwerk en markante woningbouw. Die onderaardse grotwoningen bleven het hele jaar door 50 graden Fahrenheit. Je ziet de architectuur nog steeds terug in de nieuwe huizen in Colorado.






Ze zijn er echt! Mountain Lion!(panter-puma).

En onze vrienden waren verplicht een erg dure 'bear proof garbadge can' aan te schaffen toen ze daar gingen wonen. Als er een beer aankomt als je je vuilnis buiten zet, spring je in de vuilnisemmer, zodat ie je niets kan doen!

Prachtig ook de Moose (eland), Wapiti - of Elkhert (grootste hertsoort), Coyote, Porkypine (stekelvarken), Bighornsheep, Golden Eagle (adelaar), Prairie Falcons (valk), Beaver, Porcupine (stekelvarken), Steller's Jay (vlaamse gaai), Waterdippers of Ouzels (merel), Marmotten en Pika ('kleine chief haas'), Wezels, Bobcat (lynx), Fox, slangen, enz.

De grootste Porcupine zagen we al eerder bij het restaurant boven op de berghelling in Beaver Creek resort: Beano's log cabin. Geen gewone log cabin maar majestieus groot en hoog als een cathedraal in de bergen. Buiten in een kleine coral is de porcupine daar  als huisdier:  Enorm groot en armlange stekels!

Van de Bobcat is het geluid angstaanjagend. Deze linx springt ook van de takken op zijn prooi. Jaren geleden was ik in Illinois voor een mimeworkshop bij Thomas Leaphart en dacht daar in een tentje op de berghelling te verblijven. In de avond duisternis waagde ik me naar boven om me bij de andere tent gasten te voegen. Struikelend over de naburige touwen vouwde ik het kleine 3 hoeks tentje open en hing het tussen 2 bomen met een noktouw. Ik kon er net liggend in en kroop ontkleed zo naar binnen. Toen ik een slang onder mijn rug door slaapzak en grondzeil heenvoelde besloot ik in 1 beweging naar buiten te rennen. Hijgend en ontkleed rende ik de helling af om onderweg met nog meer schrik in mijn naakte lijf de bobcat schreeuw te horen. Toen besloot ik daar mijn verblijf in een gasthuis door te brengen, de tent en mijn kleren heb ik de volgende dag opgehaald.

Naomi dochter, Gail en skilerares in Centenial Express lift met achtergrond Beaver Creek.