ZINTUIG, kunsteducatief project

Visie:

Als mimespeler ben je als geen ander interdisciplinair, je hoort eigenlijk nergens bij en valt overal tussen. Ik werk bij de theaterschool Artez in Arnhem, en in mindere mate voor Vrije kunst en voor de docentenopleidingen Beeldend en Dans. Vanaf 1977 ben ik mime acteur, docent en theatermaker. Theater is een vluchtig medium: Wat blijft er van over?

het ene moment van aanraking, bezieling, die intense ervaring dat de wereld even gekanteld wordt ... Dan gebruik je je zintuigen toch? Zijn zintuigen eindig? Zijn zintuigen te vergroten? Is verbeelding een zintuig? En is kunsteducatie dan een spier? Is kunsteducatie een spier waarmee je de verbeelding op gang kunt krijgen, kunt trainen, en over kunt dragen? Is kunsteducatie 'n spier voor de fantasie? Kunst is onzin totdat er een lijstje omheen hangt. Met Kunst kun je je niet verplaatsen anders dan in je verbeelding, een soort persoonlijke reis in je hoofd dus: Kunst wordt zin als er door maker en gebruiker betekenis aan gegeven wordt.

Kunst moet herkend worden. Kunsteducatie en de samenwerking in de kunsten voor educatie is een goed idee en
ontstaat vanuit noodzaak, vanuit een inhoud, drijfveer.

Elke keer opnieuw. Zoals al heel lang vanuit de kunsten wordt gedaan. De kunsten delen dezelfde spier verbeelding, elk op hun eigen wijze. Dat disciplines zich ten opzichte van elkaar onderscheiden maakt samenwerking meestal tot succes, niet de samenwerking op zich!

 

De missie:

Die hebben we er gratis bij gekregen. De docent en makers opleidingen kunstvakken bestaan al vanaf 1972. Het ambacht vierde steeds meer een eigen ambachtelijke profesie en nu waren daar de interdisciplinaire vaardigheden.

Voor de eigen artistieke ontwikkeling en  ambachtelijke vaardigheden is door de korte studietijd en de verschuiving naar een minder gespecialiseerde kunsteducatiedocent minder tijd.Het is wikken en wegen en wroeten met de tijd. Sedert de invoering van CKV en de studieduurverkorting moet met minder meer worden gedaan. Vakken verdwijnen en de vraag is of de verrijking van de samenwerking niet zo

tot een (inhoudelijke) oppervlakkigheid leidt. In mijn visie staan de afzonderlijke disciplines en hun ambachtelijkheid garant voor een zinvolle samenwerking – niet andersom. Er bestaat niet zoiets als een kunstdocent. Eerst het eigen vak en dan een samenwerking. Dit kan niet andersom. In de laatste jaren hebben we sterk praktische dramaturgie ontwikkeld, dat wil zeggen, dat de projectbenadering niet chronologisch of naast elkaar is maar dat de essentie vanuit de fascinatie voor inhoud komt en vanuit de structuur die we in verschillende vormen van kunst en haar toepassingen voor educatie  kunnen geven.

Praktische dramaturgie is een begrip uit de theaterwereld. Het wil niet meer zeggen dan dat je het conceptidee vorm geeft in de praktijk: zo kan de structuur van een muziekstuk vertaald worden in een fysiek handelen en kan de dynamiek van de ruimte het skelet voor een verbeelding in taal zijn. Heeft u wel eens een streepjescode gedanst? Heeft u wel eens een rondleiding gehad van een blinde? Een plattegrond van de metro in muziek uitgedrukt?

 

Vaardigheden

Deze werkvormen ontwikkelen vanuit inhoud is een interdisciplinaire vaardigheid. De vertaling maken en aansluiten bij en vanuit de doelgroep is een kunstvakdocent eigen.

Door de verschillende perspectieven ontstaat een verbeelding die nadrukkelijk en breed  inhoud laat zien en overdraagt.

Olympus College Arnhem, brugklas vanaf het dak genomen-1997-1998

Ik ben een groot voorstander van de werkvloer waar een onderzoek - benadering is: Een laboratorium waar steeds opnieuw wordt uitgevonden, waar steeds opnieuw verwondering geldt en eigenheid een wapen is tegen eerder vooraf bepaalde inzichten en stramien. Waar op zoek gegaan wordt naar de bron en werkvormen vanuit die bron.

Ik ben van huis uit een theatermaker, mimespeler die zich over de wereld verbaast en continue verdwaalt.

Dat kunsteducatie een vak is dat een groot enthousiasme, bevlogenheid en kunstzinnigheid vraagt  leidt voor niemand twijfel. Kunst en kunsteducatie draagt op zich een grote tegenstelling in zich: er schuurt iets, het wil je raken, het zoekt persoonlijke betrokkenheid.

Juist de tegenstelling maakt ze waardevol en moet gekoesterd: De kunstvak - docent is een assertief persoon die zijn of haar eigen gebied moet ontwikkelen en zelf eigen moet maken. De kunstvakdocent is een rebel en antropoloog. De kunstvakdocent is een kunstenaar en ontregelt. Als kunst educatie waardevol is dan moet ze de angel behouden, Kunsteducatie is vaardigheid - Kunsteducatie is ambacht

Sjoerd Schwibettus, 30juni2007,

<meta http-equiv="Content-Security-Policy" content="upgrade-insecure-requests">